Finn was de eerste twee weken eigenlijk best rustig. We dachten: we hebben geluk. Maar toen begon het. Het huilen. En dat ging niet meer weg.

Het begon met onrust in de avonden. Dan dacht ik nog: misschien krampjes? Maar het werd steeds erger. Urenlang huilen. Niet stil te krijgen.
Ik probeerde hem rond te lopen, wiegen, zingen, auto rijden... niks hielp. Hij bleef huilen. En dat sneed echt door merg en been. Vooral omdat ik niet wist waarom.

Mijn vriendin was er dag en nacht mee bezig. Ik voelde me soms zo nutteloos. Alsof ik er alleen maar bij stond. En tegelijk wilde ik alles overnemen, maar ik kon het ook niet beter. Dat gevoel – dat je je eigen kind niet kunt troosten – dat doet wat met je.

Op mijn werk deed ik gewoon alsof alles normaal was. Maar ik liep op m’n tandvlees. Slapen deden we bijna niet. Thuis probeerde ik sterk te zijn, maar ik was eigenlijk ook gewoon op.

We hebben elkaar wel eens bijna niet meer herkend, mijn vriendin en ik. Alles draaide om dat huilen. En op slechte dagen merkte ik dat ik bang was om naar huis te gaan. Niet omdat ik niet van hem hield, maar omdat ik niet wist of ik het aankon.

Wat ik vooral miste? Dat iemand gewoon tegen mij zei: dit is heftig hè? En niet meteen met oplossingen kwam. Want geloof me: die hadden we allemaal al geprobeerd.

Inmiddels is het iets rustiger. Finn is nu 7 maanden. Hij huilt nog steeds meer dan gemiddeld, maar het is niet meer zo extreem als toen. Alleen… die periode is me wel bijgebleven. Ik dacht altijd: ik ben best een stabiel iemand. Maar dit heeft me echt uit balans gehaald.

Ik vertel dit omdat vaders ook geraakt worden. Ook twijfelen. Ook vastlopen. Je hoeft niet alles op te lossen. Maar het helpt wel als iemand gewoon even vraagt: “En jij dan?”

photo by Jessica Hearn on Unsplash