Mijn dochter — Isa — huilde veel. Vanaf het begin. Echt vanaf dag één.

In het ziekenhuis zeiden ze nog: "Ach, ze heeft gewoon wat opstartproblemen." Maar die gingen niet over. Ze huilde in de box. In de kinderwagen. Op schoot. Aan de borst. In de draagzak. Het maakte niet uit wat we deden, hoe we het deden… het was nooit goed genoeg. Nooit stil genoeg.

En ik weet dat baby’s huilen. Dat weet ik. Maar dit was niet gewoon huilen. Het was krijsen. Schor, hard, woest. Het ging door alles heen — door muren, door oordoppen, door mijn zenuwen. Soms hield ze haar adem in van woede en begon dan opnieuw, nóg feller. Alsof ze in paniek was. Alsof ze pijn had. Elke vezel in mijn lichaam stond op scherp. Urenlang.

Er waren momenten dat ik het letterlijk niet meer trok. Dan zat ik op de badkamervloer met mijn handen over mijn oren, en Isa krijste in de kamer naast me. En ik huilde zó hard dat ik dacht dat ik zelf ging stikken. Dat mijn keel dichtklapte. Dat ik zou verdrinken in het geluid, in de machteloosheid. Ik wist niet dat verdriet en uitputting zich zo fysiek konden vastzetten in je lijf.

Ik raakte mezelf kwijt. Ik herkende mezelf niet meer. Ik was altijd zo geduldig. Rustig. Maar ik werd kortaf. Snauwerig. Verdrietig. Gesloten. Op sommige dagen sprak ik niemand. Gewoon omdat ik niets meer te zeggen had.

Mijn partner probeerde te helpen, echt waar, maar we zaten er allebei doorheen. Alles draaide om Isa. We deden alles met de klok. Wie van ons had de minste slaap gehad? Wie kon het nog één uur volhouden? Wie nam haar over?

We hebben serieus een keer gestreden om wie naar de supermarkt mocht. Niet omdat we honger hadden, maar omdat we even alleen wilden zijn. Even stilte. Zelfs al was het tussen de karnemelk en de kattenbrokken.

Wat me het meeste raakte? Dat ik soms bang werd voor haar. Niet omdat ik haar iets aan zou doen. Maar omdat ik niet wist wat ik met haar aan moest. Ze huilde, en ik kon haar niet helpen. En dat brak me op manieren die ik niet kende.

Soms ging ik met haar naar buiten, gewoon wandelen, urenlang. Niet omdat het hielp, maar omdat ik niet wist wat ik anders moest doen. En dan hoopte ik dat niemand me aansprak. Want ik zou het niet volhouden om wéér uit te leggen dat het “goed” ging.

Er zijn nu betere dagen. Geen goede. Maar beter. Ze is ouder. Wat rustiger. Soms glimlacht ze. En dat is veel waard. Maar de herinnering aan die maanden… die zit diep. Alsof er een kras in mijn systeem zit.

Ik schrijf dit omdat ik wil dat mensen weten dat het bestaat. Echt bestaat. Huilbaby’s zijn niet alleen maar “lastig” of “intens”. Ze veranderen alles. Je dagen. Je nachten. Je relatie. Je zelfbeeld. Alles.

En als jij daar nu middenin zit: ik weet niet of het snel beter wordt. Maar ik weet wel dat jij niet de enige bent.

photo by Jessica Hearn on Unsplash