Er is een tijd geweest waarin ik mijn dagen telde in minuten stilte.

Niet in voedingen, niet in slaapjes, niet in lachjes — maar in die zeldzame, vluchtige momenten waarop het stil was in huis. Momenten waarop mijn zoontje Elias niet huilde. Momenten waarin ik even adem kon halen, voordat de storm weer begon.

Elias kwam vijf dagen te vroeg. Klein, maar krachtig. En luid. Zo luid. Vanaf het begin was er dat huilen. Geen zachte kreuntjes, geen klagende huiltjes — nee, het was allesoverheersend. Alsof hij zijn hele lijf moest gebruiken om aan de wereld te laten weten dat hij er was. En dat het hem niet beviel.

Ik weet nog dat ik op dag acht met hem onder de douche stond. Het warme water op zijn rug leek hem te kalmeren. Even. Zijn kleine lijfje tegen het mijne, zijn ademhaling rustiger, zijn ogen gesloten. En ik huilde. Niet omdat het slecht ging, maar omdat het even niet slecht ging. Dat verschil.

Mensen vroegen hoe het met ons ging. Ik glimlachte. Zei iets over gebroken nachten. Niemand wil horen dat je elke dag twijfelt of je het wel aankunt. Dat je soms bang bent om weer wakker te worden, omdat je weet dat het weer begint. En dat je tegelijkertijd niets liever wilt dan dat je kind blijft ademen, blijft huilen, blijft bestaan.

Onze dagen waren eentonig, maar nooit saai. Alles draaide om Elias. Om draagzakken, rondjes wandelen, eindeloos wiegen, zingen met een brok in mijn keel. De was bleef liggen. Vrienden haakten af. De tijd buiten ons gezin liep gewoon door, maar binnen stond alles stil. Behalve het huilen.

Mijn partner en ik spraken elkaar met blikken. We sliepen om de beurt. We aten koud, als het lukte. Er was liefde, zeker. Maar het was een stille liefde. Eén die niet veel vroeg, behalve volhouden. Eén die uitput, maar blijft.

Nu, maanden later, huilt Elias minder. Hij lacht zelfs soms. En ik betrap mezelf erop dat ik nog steeds wacht op het moment dat hij weer begint. Dat de rust tijdelijk is. Misschien is dat wat het ouderschap met je doet: je leert ademen tussen de stormen door. Je leert leven in kleine overwinningen. In ogen die je aankijken zonder tranen. In handen die je vasthouden, zonder te beven.

Ik weet niet precies hoe we het hebben gedaan. Alleen dat we het hebben gedaan. Dag voor dag. Nacht voor nacht

photo by Jessica Hearn on Unsplash