Ik dacht dat er iets mis was. Dat moest wel. Geen baby huilt zó veel zonder reden, toch?

Het begon rond week drie. Eerst wat onrustiger, moeilijker inslapen, vaker wakker. Maar binnen een paar dagen zat ik met mijn zoon op schoot en huilde hij zó hard, zó hoog, dat ik dacht dat hij pijn had. Niet gewoon ongemak, maar echt pijn. Zijn lijfje gespannen, zijn vuistjes wit van het knijpen, zijn gezicht vuurrood.

We gingen naar de huisarts. Die dacht aan krampjes. We kregen druppeltjes mee. Niets veranderde. We probeerden andere voeding, andere houdingen, een osteopaat, een kinderfysiotherapeut. Ik hield een voedingsdagboek bij. Sloot koemelk uit. Gluten. Cafeïne. Zelfs tomaten.

Iedereen had wel een suggestie. “Misschien is hij overprikkeld.” “Misschien voelt hij jouw spanning aan.” “Misschien moet je hem juist wat meer loslaten.”

En ik? Ik probeerde álles. Vol overtuiging. Maar steeds weer kwam ik uit bij hetzelfde: hij huilde. En ik vond de oorzaak niet.

Dat was misschien nog wel het moeilijkst. Niet het huilen zelf — al was dat slopend. Niet de slapeloosheid, het isolement, het wegvallen van mijn sociale leven. Maar de leegte die overbleef na elk onderzoek, elke poging, elke hoopvolle tip. Het gevoel dat ik ergens faalde omdat ik het niet kon verklaren. Niet kon repareren.

Ik had zo graag een reden gehad. Iets wat ik kon aanwijzen. Zeggen: "Dát was het. Dáárom huilde hij." Maar die reden kwam niet. En niemand kon me zeggen of het beter zou worden, of wanneer.

Op een dag, ik denk dat hij toen vier maanden was, zat ik met hem op schoot in een verduisterde kamer, de witte ruis op repeat, zijn huil afgewisseld met snikken, en ik besefte: ik ben geen detective meer. Ik ben zijn moeder. En hij is er nog. En ik ben er nog.

Niet omdat ik het heb opgelost. Maar omdat ik gebleven ben.

Dat is wat ik anderen nu soms zeg. Niet: “Je moet dit proberen.” Maar: “Ik weet hoe het is als er niets werkt.” En: “Je doet het goed. Ook als je niks gevonden hebt.”

photo by Jessica Hearn on Unsplash