Ze zeggen dat een baby je leven verandert. Wat ze niet zeggen, is dat sommige baby’s je breken en je daarna dwingen om jezelf opnieuw in elkaar te zetten — zonder handleiding, zonder slaap, zonder iemand die even het stuur overneemt.

Mijn dochter, mijn enige en alles, huilde vanaf het begin. Niet alleen maar huilen zoals je in films ziet, met schattige snikjes en een dekentje. Nee, ze huilde alsof ze verdwaald was in haar eigen lichaam. Alsof de wereld te scherp was, te hard, en ik de enige was die daar iets aan moest doen — terwijl ik geen idee had hoe.

Ik was alleen. Niet alleen thuis, maar echt alleen. Geen partner die de nachten kon verdelen, geen familie in de buurt die even overnam. Alleen ik. En zij. In een appartement waar het geluid van haar gehuil weerkaatste tegen de muren, waar de stilte tussen de huilbuien soms nog erger voelde dan het geluid zelf, omdat het me telkens opnieuw liet wachten op het volgende begin.

Er waren dagen waarop ik niet meer wist of het dag of nacht was. Ik at wat er overbleef van haar broodkorstjes, ik dronk koude thee, en ik sliep met mijn schoenen nog aan omdat ik niet wist wanneer ik weer moest springen. Mijn lijf was een machine geworden. Eén die wiegde, droeg, suste, ademde voor twee.

Mensen zeiden: “Je doet het zo goed.”
En ik dacht: Jullie zien me niet.

Jullie zien niet hoe ik naar haar kijk en soms even niets voel, omdat mijn lichaam zo moe is dat het geen liefde meer weet te verwerken. Jullie zien niet hoe ik ’s nachts op de badkamergrond zit met mijn hoofd tegen de tegels, niet omdat ik wil opgeven, maar omdat ik even niet weet wat doorgaan betekent. Jullie zien niet hoe ik bang ben om in slaap te vallen, omdat ik dan niet op tijd wakker word als ze weer begint.

Ik ben niet bang voor haar. Maar ik ben bang voor wat het met míj doet als ze blijft huilen. Ik ben bang dat ik langzaam verdwijn — onder het geluid, onder de zorg, onder het schuldgevoel dat ik het blijkbaar niet ‘goed’ doe. En toch, elke ochtend, draag ik haar weer. Loop ik weer. Zing ik weer. Niet omdat ik me sterk voel, maar omdat ik haar moeder ben. En niemand anders is hier.

Er is geen einde aan dit verhaal. Geen oplossing. Ze huilt nog steeds vaak. Maar ik ben er nog. Moe. Kapot. Maar hier. En misschien is dat op dit moment het meest moedige wat ik ooit heb gedaan.

photo by Jessica Hearn on Unsplash