Ik weet niet precies wanneer het begon, want het was er eigenlijk meteen. Vanaf het moment dat onze zoon werd geboren, huilde hij. Niet gewoon huilen zoals ik had verwacht – nee, dit was intens, schrijnend, eindeloos. Alsof hij ergens vastzat en niemand hem eruit kon halen.

We wachtten. Mensen zeiden dat het "de eerste weken" waren. Dat het over zou gaan. Dat hij moest wennen. Maar het ging niet over. Weken werden maanden. De nachten vloeiden over in dagen. Ik wist soms niet meer of het ochtend of avond was.

Hij sliep bijna niet. Tien minuten hier, een kwartiertje daar. Altijd op of tegen mij aan. Zodra ik hem neerlegde, begon het opnieuw. De huil die door merg en been ging. Ik liep eindeloos met hem door het huis. Trappen op, trappen af. In de draagdoek. Op de bal. Met de föhn aan. In de badkamer. Alles om hem maar stil te krijgen. En soms werkte iets – voor even.

We aten in shifts. Mijn partner at snel staand aan het aanrecht terwijl ik wiegde. Daarna wisselden we. We deden alles in stilte, alsof geluid hem kon breken. De televisie stond nooit aan. De deurbel deed ik uit. Mijn wereld werd kleiner en stiller, terwijl het huilen almaar harder klonk.

Ik werd boos op dingen waar ik normaal nooit op zou reageren. Op hem, soms. En dat brak me. Ik voelde me schuldig, elke dag. Ik had van tevoren gedacht dat ik een relaxte moeder zou zijn. Maar ik was gespannen, nerveus, op mijn hoede. Mijn lichaam stond voortdurend aan.

Soms dacht ik dat ik gek werd. Ik was bang dat ik het niet aan kon. Maar ik bleef doorgaan. Omdat ik geen andere keuze had. Omdat hij mij nodig had, en ik hem – hoe gebroken ik me ook voelde.

Nu hij wat ouder is, huilt hij minder. Maar ik merk het nog in alles. In hoe ik schrik van harde geluiden. In hoe ik altijd check of ik alles bij de hand heb om hem te troosten. In hoe ik soms nog wacht op een nieuwe huilbui, ook als het stil is.

Ik deel mijn verhaal omdat ik weet dat er andere ouders zijn die dit nu meemaken. En ik wil zeggen: ik zie je. Jij die ’s nachts de gang op en neer loopt. Jij die huilt op de badkamervloer terwijl je baby blijft huilen in de box. Jij die twijfelt aan jezelf. Je bent niet alleen.

photo by Jessica Hearn on Unsplash