Toen ik nog zwanger was van Nora, dacht ik dat ik alles aankon. Ik had ervaring met kinderen, werkte in de kinderopvang, was dol op baby’s. Iedereen zei: "Jij komt helemaal in je element straks." En ik geloofde het.

Maar toen ze geboren werd, begon het huilen. En het hield niet meer op.

Ze huilde. Elke dag. Elke avond. Elke nacht. Soms uren aan één stuk. Soms met korte pauzes, dan weer keihard. Ze huilde zó hard dat de ramen trilden. Alsof ze boos was op de wereld. Op mij. En ik? Ik werd steeds kleiner.

Na drie weken sliep ik niet meer. Echt níet. Ik zag dingen bewegen die er niet waren. Mijn handen trilden. Mijn gedachten gingen alle kanten op. Ik had fantasieën over per ongeluk struikelen met haar. Niet omdat ik haar pijn wilde doen — maar omdat ik gewoon wilde dat het ergens zou stoppen. Alles moest stoppen.

Soms zette ik haar huilend in haar bedje, deed de deur dicht, en ging in de keuken zitten met mijn handen over mijn oren. Mijn hart bonsde dan in mijn borst, terwijl haar stem als een sirene door alles heen sneed. Ik dacht: Als ik nu gewoon wegloop… gewoon even buiten ademhaal… misschien stopt het dan. Misschien ben ik het probleem.

Op een avond, toen mijn partner weg was, stond ik midden in de woonkamer. Nora schreeuwde op de achtergrond. Ik stond met mijn jas in mijn handen. Klaar om de deur uit te lopen. Niet om haar achter te laten — maar omdat ik mezelf niet meer herkende. Ik voelde me als een leeg omhulsel. Vol schuld, vol angst. En toch bleef ik.

Die nacht heb ik haar gedragen tot de zon opkwam. Niet omdat ik dat kon, maar omdat ik geen keuze had. En ergens onderweg, tussen alle tranen door, zei ik tegen mezelf: Dit is het nu. Overleven. Elke dag opnieuw. Tot het anders wordt.

Nora is nu bijna 10 maanden. Het is nog steeds zwaar. Ze is nog steeds gevoelig, slaapt slecht, raakt snel overstuur. Maar ik red het — op wilskracht, koffie en het kleine beetje hoop dat dit ooit lichter wordt. Misschien niet morgen. Maar ooit.

Ik deel dit omdat ik weet hoe eenzaam dit voelt. Hoe donker de nachten kunnen zijn. Hoe je zelfs aan je liefde voor je kind gaat twijfelen. Maar jij bent niet gek. Je bent niet zwak. Je bent een ouder met een huilbaby. En dat is al meer dan genoeg.

photo by Jessica Hearn on Unsplash