Een baby die veel huilt. Uren achter elkaar. Elke dag weer.
Als je dat meemaakt, voelt het soms alsof je de enige bent. Alsof andere ouders wel een rustige baby hebben. Alsof jij iets verkeerd doet.

En precies dat maakt het zo lastig om erover te praten.

In deze blog leg ik uit waarom er nog steeds weinig openheid is over het hebben van een huilbaby, en waarom dat juist wél nodig is.

Wat is een huilbaby?

Soms huilt een baby veel meer dan je zou verwachten. Dan gaat het niet meer om een paar onrustige avonden, maar om dagelijks urenlang huilen. Vaak ontroostbaar. Soms ook midden in de nacht.

In de volksmond noemen we dat een huilbaby. In de medische wereld wordt vaak uitgegaan van de regel van drie: een baby die meer dan drie uur per dag huilt, op minimaal drie dagen per week, en dat drie weken lang.

Naar schatting huilt zo’n tien tot twintig procent van de baby’s in de eerste maanden veel meer dan gemiddeld. Het komt dus vaker voor dan je denkt — maar toch hoor je er weinig over.

Waarom praten ouders hier niet over?

1. Ouders twijfelen aan zichzelf

Als je alles probeert en je baby blijft huilen, ga je aan jezelf twijfelen. Je vraagt je af: doe ik iets verkeerd? Ben ik wel een goede ouder?

Ouders van huilbaby’s voelen zich vaker onzeker of schuldig. Daardoor houden ze hun verhaal voor zich.

2. Het ideale plaatje overheerst

Op social media zie je vooral tevreden baby’s en ouders die het allemaal lijken te redden. Een huilbaby past daar niet in. Daardoor denken veel ouders: het ligt aan mij, anderen hebben het niet zo zwaar.

Dat versterkt het gevoel dat je er beter over kunt zwijgen.

3. De omgeving begrijpt het vaak niet

Goedbedoelde opmerkingen als “dat hoort erbij” of “je moet hem gewoon laten huilen” kunnen ervoor zorgen dat je je als ouder niet serieus genomen voelt.

Veel ouders krijgen het idee dat ze zich aanstellen of overdrijven. En dus zeggen ze liever niets meer.

4. Je hoort dat er ‘niks aan de hand is’

Als artsen zeggen dat je baby gezond is, maar jij bent uitgeput en wanhopig, dan kan dat verwarrend zijn. Er is dan misschien geen medisch probleem, maar jij voelt: dit gaat niet meer.

Toch voelen veel ouders zich in zo’n situatie niet erkend.

5. Angst voor oordeel of bemoeienis

Sommige ouders zijn bang dat anderen hen zien als ongeschikt. Of dat openheid leidt tot bemoeienis van instanties. Zeker als er al eerder spanningen zijn geweest, is dat een drempel om hulp te zoeken.

Wat zijn de gevolgen?

Als ouders zich niet durven uitspreken, blijven ze met hun zorgen en uitputting rondlopen. Dat maakt de situatie vaak nog zwaarder.

Langdurig huilen van een baby is een bekende risicofactor voor psychische klachten bij ouders, zoals angst of een postpartum depressie. Ook relaties kunnen onder druk komen te staan.

En misschien wel het belangrijkste: als ouders zich niet gesteund voelen, wordt het moeilijker om afgestemd te blijven op hun baby — juist in een periode waarin die nabijheid zo belangrijk is.

Wat kan helpen?

• Erkenning: het is zwaar, en dat mág het ook zijn.

• Goede informatie: zoals uitleg over hoe het zenuwstelsel van jonge baby’s nog niet rijp is, en dat huilen vaak een manier is om spanning te ontladen.

• Echte verhalen: meer ouders die delen hoe het echt is, zonder filter.

• Toegankelijke hulp: zonder oordeel, mét oog voor het hele gezin.

Tot slot

Een huilbaby hebben betekent niet dat jij faalt als ouder. Het betekent dat je midden in iets heel intens staat.
Een baby die zich nog moet leren aanpassen aan de wereld buiten de baarmoeder. Een lichaam dat nog niet in balans is. En een ouder die alles geeft, vaak met veel te weinig slaap.

Daar mogen we eerlijk over zijn.
Niet om het zwaarder te maken, maar juist om te laten zien dat je niet de enige bent.